Vele stichtingen verrichten geweldig werk in landen als Roemenië, Spanje en Griekenland, waar het dierenwelzijn niet altijd in een hoog vaandel staat. Zo ook Stichting Homeless Dogs, die vooral opereert in Portugal en op het Griekse eiland Rhodos. Ilona beschrijft de beslommeringen van de stichting op een willekeurige dag...
"'Alles is geregeld hoor', vertelt penningmeester Susan en na nog het één en ander te hebben doorgesproken hang ik de telefoon weer op. Dit is een relaxte week voor het transport van de hondjes, denk ik nog en ga vrolijk verder met het typen van de nieuwsbrief voor de opvanggezinnen. Elke zes weken willen we namelijk elk gastgezin informeren over de zaken die op de achtergrond door het bestuur zijn opgepakt en welke honden we nog willen plaatsen of inmiddels geplaatst zijn.
De volgende dag zit ik nietsvermoedend op mijn werk als ik zie dat oprichtster Jolanda mij belt. Ik pak op en hoor dat ze echt overstuur is. Ze vertelt dat ze bezig zijn met inladen van de honden, maar dat er één met spoed naar de dierenarts is gebracht omdat hij ineens bloed spuugt en door zijn benen heen zakt.
Droevig nieuws
Als ik hoor om welk hondje het gaat schik ik, omdat hij juist zo goed was opgeknapt na de vorige keer en het zo goed ging met ons zorgenkindje. Met de schik nog in mijn keel, bel ik de adoptant op om het droevige nieuws te vertellen. Hij komt deze maand dus niet naar Nederland en ligt nu aan het infuus. Ook bij haar hoor ik het verdriet in haar stem. 'Wat is dit erg voor het hondje en haar', besef ik mij. We beloven haar op de hoogte te houden.
De volgende ochtend gaat de wekker weer heel vroeg; iedereen haast zich naar het huis van Jolanda om op tijd te zijn voor de aankomst van de hondjes en de adoptanten. Maar liefst twintig honden zullen vandaag arriveren. Een behoorlijke kluif, maar het is het zo waard.
Lekker met een dekentje op de achterbank van de auto...
Dan begint het wachten op de knappe Portugese chauffeurs. Laat dat wachten nu net geen straf zijn! Precies op tijd komen ze de straat inrijden. De deuren gaan open en daar zijn ze hoor, al die lieve snuitjes die stuk voor stuk gered zijn uit de ergste situaties.
Eén voor één laden Nancy, Susan en ik de honden uit om lekker te kunnen ontstressen in de tuin. Alsof er niks gebeurd is, rennen ze door de tuin als ware stuiterballen.
Bijzondere matches
Het bijzondere is elke keer weer de match met de adoptanten. Het blijft bizar hoe een foto en een goede omschrijving zorgt dat de juiste mensen het juiste hondje komen halen.
Eén van de adoptanten komt naar mij toe lopen en vraagt of ik kan zorgen dat er iets bij de wachtende baasjes van het zieke hondje dat is achtergebleven kan worden bezorgd. Hij pakt een kaart uit zijn jaszak. Ik kijk en begin te huilen. Hij heeft een kaart gemaakt met de foto van het hondje en er een mooie tekst in gezet. Ook geeft hij een envelop met geld. Hij heeft aan alle nieuwe eigenaren gevraagd om geld in te leggen om een bos bloemen te kunnen sturen.
Overrompeld door emotie pak ik het aan en vraag of hij mee wil lopen naar binnen. Daar laat ik het aan Susan en Jolanda zien die hier ook zichtbaar door geraakt zijn. Wat een fantastische man dat hij hieraan denkt. Natuurlijk zorgen wij dat dit bij de wachtende baasjes terecht komt!
Fostergezinnen
Als alle adoptanten met hun nieuwe vriendje/vriendinnetje weg zijn, begint voor ons het wegbrengen van de honden die in opvang gaan. Heel Nederland wordt door gecrossed. Wat is het toch geweldig dat al deze fostergezinnen er zijn!!
Om 20.30 uur zitten we dan eindelijk allemaal weer op de bank om lekker te kunnen uitpuffen. Er wordt nog even gebeld naar elkaar want man, man, man wat was deze lichting weer fantastisch. De appjes van de nieuwe eigenaren stromen binnen. Bijna elke hond ligt uitgeteld in zijn mand te slapen, heerlijk om te zien en te horen dat ze het zo goed doen! Dit maakt het allemaal waard!"