Ik houd van reizen, andere culturen ervaren en ik houd van mijn werk als dierenarts. Omdat ik geen eigen praktijk heb of ergens vast in loondienst werk, is het voor mij mogelijk om een lange periode weg te kunnen. In veel tropische- en ontwikkelingslanden wordt anders met dieren omgegaan dan bij ons en kan je als dierenarts erg veel betekenen voor (straat)dieren. Het gaat dan vaak om onbetaald werk, en meestal zijn diergeneesmiddelen weinig voorradig dus moet je die zelf meenemen.
Mijn oog viel op een stichting (Noistar Animal Rescue Foundation) op Koh Tao, Thailand. Het is een non-profit organisatie die alle dieren op het eiland helpt. Dat moet ook wel, want er zijn geen andere dierenartsen aanwezig. Er worden kleine bedragen gerekend voor de behandelingen en operaties van dieren die wel een baasje hebben en als het baasje dit niet kan betalen of het om een zwerfdier gaat dan is de behandeling gratis.
De vaste Thaise dierenarts hier kan hierdoor haar belangrijke werk blijven doen en alle dieren worden altijd geholpen. Het prachtige aan dit systeem is dat het de Thai zijn die voor een groot deel voor hun zwerfdieren zorgen, en de stichting ondersteunen waardoor zwerfdieren gecastreerd en gesteriliseerd kunnen worden. Doordat bijna alle zwerfdieren hier gecastreerd en gesteriliseerd zijn is het zwerfdierenprobleem overzichtelijk en is de kwaliteit van leven relatief goed voor hen.
Piet Hellemans aan het werk in de dierenkliniek op Koh Tao, Thailand
Na contact opgenomen te hebben met de stichting was ik meer dan welkom om gedurende zes weken hier vrijwilligerswerk te verrichten. Hierdoor kon de vaste dierenarts met vakantie en haar familie bezoeken in een ander deel van Thailand. De eerste dagen was het wel heel erg wennen voor mij hier; ik trof erg veel dieren aan in erbarmelijke omstandigheden en 80% van de honden is hier geïnfecteerd met een teek-overdraagbare bloedparasiet (E. canis).
Daarnaast realiseerde ik me dat ik een vreselijk verwende dierenarts ben; ik ben gewend om allerlei nader onderzoek (bloedonderzoek, rontgenfoto's, echo's etc.) te doen alvorens een dier juist te behandelen. Al deze luxe faciliteiten zijn hier niet aanwezig en er wordt grotendeels met humane medicatie gewerkt. Het is geweldig inspirerend om te zien met hoe weinig middelen het toch mogelijk is om dieren te behandelen en te genezen. Omdat er geen andere specialistische dierenartsen zijn moet je alle behandelingen zelf uitvoeren, er valt niets door te verwijzen, alleen maar op te lossen.
En als het niet kan zoals het moet, dan moet het maar zoals het kan.
Bij veel dieren betekent dit dat je gaat behandelen tegen de meest waarschijnlijke ziekte, die de klachten kan verklaren, werkt dit niet dan start je de behandeling van de 2e ziekte op je lijst. Je gaat hierdoor heel anders te werk maar je doet wat je kan en gelukkig meestal met het gewenste resultaat, de dieren knappen op! Hoe zielig een dier ook eruit ziet, in laten slapen kan altijd nog, de visie hier is om eerst alles in te zetten om een dier te helpen, werkt dit niet dan laten we ze inslapen.
Ik heb regelmatig updates van mijn werk hier op Facebook en op mijn website gezet en meteen begonnen vrienden en bekenden (maar ook onbekenden!) aan te bieden het werk hier financieel te ondersteunen. Ik vroeg hen dan een bedrag (en elke euro doet hier veel omdat medicatie gelukkig goedkoop is) naar mij over te maken, ik pinde hun giften hier en kocht er medicatie voor de zwerfdieren van, inmiddels staat de teller op zo'n € 500,- en ik ben hier pas drie weken.