Achter het herplaatsen van een dier gaat vaak veel verdriet schuil. Zo'n besluit wordt bij de meeste baasjes echt niet van de één op de andere dag genomen. Onze eigen vrijwilligster Lili stond samen met haar vriend begin dit jaar voor deze lastige keuze: herplaatsen of niet. Ze vertelt wat er in hun geval aan zo'n besluit voor is gegaan...
"Hier zie je de video van onze hond Quinta. Ik voel intens geluk als dit zie. Toen wij begin dit jaar acht weken de tijd hadden om een nieuw huis te vinden, was dat enorm lastig. Een betaalbare huurwoning vinden mét huisdieren (in ons geval twee grote honden) leek een onmogelijke opgave. Wij hadden geen idee waar we terecht zouden komen: een appartement op de 5e etage, rijtjeshuis met tuin, op een camping, onder een brug of…? Door die onzekerheid en simpelweg niet weten wat je haar voor een omgeving zou gaan bieden, wilden wij een huisje voor haar vinden waar ze die zekerheid zou wél zou krijgen. Daarnaast moest ik door de onverwachtse verhuizing ook fulltime gaan werken. Quinta kan niet langer dan een paar uur op een dag alleen zijn.
Wij besloten haar te herplaatsen via Verhuisdieren. Een beslissing die niet in één dag wordt gemaakt. Uiteindelijk wil je het beste voor je dier en Quinta is nog een vrij jonge hond. In mijn hoofd had ik een beeld geschetst waarin ik haar zou willen zien: in een huis met tuin, bij een liefdevol en betrouwbaar gezin dat haar lekker veel aandacht zou geven, voldoende ruimte, een mooie omgeving omringt door natuur, waar ze veel wandelingen zou maken om haar energie kwijt te kunnen. Als dat plaatje zou kloppen, dan zouden wij haar herplaatsen. En wát klopt het!
Succesmatch
Al een paar dagen na het plaatsen van haar profiel, belde Jolanda mij. Zij was op slag verliefd op Quinta. Ze vertelde over haar woonsituatie (op Texel!), haar gezin en waarom zij er een hond bij wilde. Het gesprek was positief en wij besloten langs te gaan voor een kennismaking. Ik vergeet het moment nooit dat Quinta zonder blikken of blozen ‘zomaar’ plaats nam op de bank naast de man des huizes. Zij keek erg tevreden uit haar ogen. Ik wist het: dit is dé plek voor haar.
Nu, vijf maanden later, hebben wij nog steeds fijn contact met de nieuwe baasjes. Ik krijg af en toe een appje van Jolanda met foto’s. Elke keer als ik die foto’s zie, is dat een geluksmomentje en denk ik: dit was de beste keuze die wij hadden kunnen maken voor Quinta. Wat hebben wij geluk gehad! Het was PRECIES de omgeving waarin wij Quinta hadden voorgesteld en ik kan bijna niet in woorden uitdrukken hoe dankbaar en blij ik ben dat wij (én de hond) het zo hebben getroffen. Dat is ook iets wat ik hen niet vaak genoeg kan laten weten.
Taboe op herplaatsen dier
Wij hebben het gelukkig niet meegemaakt, maar ik merk dat veel mensen snel hun oordeel klaar hebben als het een herplaatsing van een huisdier betreft. Op de facebookpagina van Verhuisdieren zijn de negatieve reacties van mensen soms niet van de lucht. Met name als het om een wat ouder dier gaat, vliegen de oordelen je om de oren. Waar deze mensen niet bij stilstaan is dat er vaak een heel verhaal aan deze herplaatsing vooraf is gegaan.
Ik heb respect voor mensen die het welzijn van hun dier voorop stellen en dat ze erkennen en inzien dat hun dier meer en beter verdient dan dat zij – op dat moment - helaas kunnen bieden.
Ziekte, financiële nood, nieuwe gezinssituatie
Particulieren die hun huisdier herplaatsen kunnen verschillende – goede – redenen hebben; denk aan agressief gedrag de hond of kat na gezinsuitbreiding (het is dan een stuk onrustiger in huis en niet alle dieren kunnen daar goed mee omgaan, hoe goed de begeleiding soms ook is geweest), financiële nood, een veranderde woonsituatie/scheiding, ziekte of bedlegerigheid waardoor het dier niet meer de beweging krijgt die het nodig heeft. Het “dan moet je maar geen hond nemen” is ook zo’n zin waar ik een hekel aan heb. Ja, als je een dier in huis neemt, dan kies je daar bewust voor. Maar om even realistisch te blijven, er kan elk moment iets gebeuren in jouw leven dat je niet had kunnen voorzien. Wat doe je dan?
Ik vind dat je moet kiezen wat het beste is voor jouw dier en zijn of haar toekomst. Een huisdier houden ten koste van alles en ondanks dat de omstandigheden er niet (meer) naar zijn, maakt iemand naar mijn inziens geen beter mens. Ik heb veel begrip voor mensen die net als wij zo’n moeilijke beslissing hebben moeten maken of nog moeten maken. Maar als je dan geluk hebt, zoals wij, en je ziet dat je dier zo fijn terecht is gekomen, zorgt dat dat de wond iets sneller heelt…”